Σταμάτησες να γράφεις ποιήματα; Γιατί;
Όλη τη μέρα με μια γλώσσα στο χέρι.
Έτσι. Όπως κάνεις το σώμα σου όταν μαζεύεις τα πόδια
για να περάσει από κάτω η σκούπα και λες:
λίγο ακόμα, τελειώνει, λίγο ακόμα, πρέπει να γίνει κι αυτό.
Είναι όμορφο καθαρό το σπίτι,
μα κάποιος θα κάνει τη βρωμοδουλειά.
Και συμμετέχεις κρατώντας τη γλώσσα σου
περιμένοντας το πάτωμα να στεγνώσει
για να τη στρώσεις ύστερα σα μοκέτα.
Τα έσχατα υπηρετώντας μια ζωή
και τρώγοντας από τα μιλημένα.
Το στόμα δεν ήταν στη φύση του να μιλά
μόνο να τρώει και να ανασαίνει.
Εγώ, να σε τρώω με τη γλώσσα ήξερα μόνο
κι αν δεν το κάνω, κρατώ την ανάσα μου
με κίνδυνο ασφυξίας.
