Πληροφορία
του θανάτου
1.
Συζητάμε συνήθως οι δυο μας.
Προλαβαίνει πάντα τον ρόλο του
ελπίζοντος.
Tον συνεφέρνω με δόλια μέσα.
Στο τέλος κάθε βραδιάς, τον έχω
εμπιστευτεί.
Εκείνος έχει ραγίσει.
Σε αυτές τις ρωγμές αργότερα χύνουμε
χώμα.
Με το πέρασμα του καιρού έχουν φυτρώσει
ένα σωρό πρωτόφαντα είδη.
Ακόμα βρισκόμαστε στην απογραφή και
κάποια, σίγουρα, θα τα πετάξουμε στα
σκουπίδια.
Όμως, μόνο από αυτά που υπάρχουν γίνεται
εκείνα που δεν υπάρχουν να γεννηθούν .
Σκαβόμαστε ακόμα πιο βαθιά.
Στηρίζει ο ένας τον άλλον.
Και ο ένας τον άλλον έναν.
2.
Μιλώ στο τηλέφωνο με τη ραγισμένη γριά
μου.
«Κάποτε, από ό,τι άκουσα, η Γη θα πέσει
επάνω στον Ήλιο.
Νωρίτερα θα έχει καεί ό,τι βρίσκεται στην επιφάνειά της.»
Γελάει. Πού βρίσκει το αστείο;
Ανακουφίζεται
από τις τωρινές συμφορές με το άκουσμα μιας μεγαλύτερης, θεόρατης
συμφοράς.
Ας είναι.
Ως τότε εγώ, θα πασχίζω για να γλιτώσω.
3.
Θάρρος που μου τελειώνει
μα όλο και σώζεται μια στάλα.
Ξεχασμένος φακός αναμμένος μες το
συρτάρι.
Και εξαντλούμαι και δε με σβήνω.
Τι συντριβή είναι τούτη που σε αφήνει
να στέκεσαι ατόφια στα πόδια σου;
Εξακολουθείτε, σας εκλιπαρώ, να
αναμένετε
τη φωτιά μου την καλή να αναφτεί.
4.
Τα σκαλιά της πατρίδας μου έχω κατεβεί
ανάποδα.
Η λύση δεν αργεί να έρθει.
Η λύση ίσως δεν μας περιλαμβάνει.
Δεν μας περιλαμβάνει.
Ώρα λοιπόν να ζήσουμε τις καλύτερες μας ώρες
αφημένοι ελεύθεροι στη φύση
μέχρις
εξαντλήσεως της μπαταρίας.
5.
Ο τελικός πόλεμος μικρός μικρός καυλός.
Τι μορφή θα πάρει άραγε;
Πάντως, μόνο αυτό: κάποτε θα τερματίσει.
Και θα γίνει γαλήνη. Και όσο της αξίζει,
θα ζήσει και αυτή.
Αυτό, για να μην μας πλακώσει η
απελπισία εμάς που ενδεχομένως θα χαθούμε μέσα σε αυτόν.
Και τους άλλους, που θα μείνουν για έπειτα και θα αναλογίζονται ετούτα.
Και τους άλλους, που θα μείνουν για έπειτα και θα αναλογίζονται ετούτα.
Για να μην μας νικήσει η απελπισία
κι ας μας νικήσουν όλα τα άλλα μαζί.
6.
Και δώσαμε το όνομα της καταστροφής σε
ό, τι φτάνει σε ένα τέλος.
Ενώ και το τελείωμα μπορεί να το αγαπήσει ο
άνθρωπος.
Τι είμαστε δα;
Ένα συνεχές ο κόσμος,
ένα πρώην ολόκληρο.
7.
Καρπίζει η γη. Γεννιούνται άλλα παιδιά. Ξεπλένει
η θάλασσα δυσωδίες, καίει ο ήλιος στις πλατείες, στρώνεται πράσινο το βουνό, ξύνει
την πλάτη με το μπροστινό του ο σκύλος, εκτυπώνονται διαφημίσεις, ράβονται
νυφικά, ερωτεύονται άνθρωποι, μαλώνουν παιδιά.
Τη
θάλασσα ποιος;
Όμως
και η θάλασσα, πόσους…
3ος /15
Η μικρή μου κόρη ανακοινώνει: είμαι τυχερή.
Θα έχω πολλές επιλογές: να γίνω σκηνοθέτης, ηθοποιός, μουσικός, δασκάλα
αγγλικών.
Μου έσφιξε το στομάχι. Το μέλλον της το
έχω ιδωμένο στα όνειρά μου. Θα έρθει και άλλη φτώχια , περισσότερη
αναταραχή, μεγαλύτερη δυσκολία. Και τότε;
Χθες στη Λαμπέντουζα πνίγηκαν
εννιακόσιοι. Φορτωμένοι οι πάμφτωχοι σε ένα ψαροκάικο, ψάχνανε τα δικά τους όνειρα
στην άλλη όχθη της θάλασσας. Μάλλον κανείς τους δεν θα γινόταν σκηνοθέτης,
ηθοποιός, δάσκαλος αγγλικών. Για δούλους θα τους έκαιγαν στα κάτεργα οι σκάρτοι
αυτού του κόσμου. Και όμως, δεν έφτασαν καν στη στεριά. Σαν είδαν κοντά τους ένα
πελώριο πλοίο να προσεγγίζει, μαζεύτηκαν αυθόρμητα όλοι στη μια πλευρά της βάρκας
και μέσα σε δευτερόλεπτα ανατράπηκε και τους έπνιξε στη στιγμή. Οι περισσότεροι
διέσχιζαν την Μεσόγειο χωρίς να γνωρίζουν καν κολύμπι.
Οπότε
κορίτσι μου, μη με αφήσεις να σε δηλητηριάσω. Θα έχεις πολλές επιλογές στη ζωή
σου. Και ενδεχομένως μια βάρκα να ξεπεράσεις.
Γύθειο, 8ος/15
Κλειδωμένοι χωρίς μπάλα σε ένα γήπεδο
Μαζί με τα απωλεσμένα χαρτιά, χάνονται ονόματα
Γεννιούνται άνθρωποι σε νέα γλώσσα
Νεογέννητοι, τι και αν τα κορμιά
κοντεύουν τα σαράντα.
Σε νέο κόσμο νεογέννητοι
Με μανάδες φρεσκοπεθαμένες.
Πού τα θάβουν τα αγέννητα παιδιά;
Στη θάλασσα
Θα την εξαντλήσει
Τη θάλασσα ο πνιγμένος
Που τραβάει από τον βυθό
Τη θάλασσα ο πνιγμένος
Που τραβάει από τον βυθό
Τον ομφάλιο λώρο που δεν κόπηκε
Που δεν μπόρεσε να γεννηθεί.
Πίσω οι λέξεις
Οι λέξεις που αγνοούνται είναι
εαυτός περιπλανώμενος σε αδιέξοδες εκστρατείες.
Επιστρέφοντας από το μέτωπο βρίσκουν μια φωλιά ολοένα πιο φαγωμένη.
Ώσπου τη βρίσκουν να αιωρείται στο κενό· φαγωμένο και το έδαφος που ακουμπούσε.
Όχι δική τους πια. Όταν γυρίζουν από το μέτωπο, πλέον, μόνο να φεύγουν
για άλλο μέτωπο πρέπει.
Επιστρέφοντας από το μέτωπο βρίσκουν μια φωλιά ολοένα πιο φαγωμένη.
Ώσπου τη βρίσκουν να αιωρείται στο κενό· φαγωμένο και το έδαφος που ακουμπούσε.
Όχι δική τους πια. Όταν γυρίζουν από το μέτωπο, πλέον, μόνο να φεύγουν
για άλλο μέτωπο πρέπει.
Γράφεται το τίποτα;
Ούτε και σβήνεται.
Ελευθερία λέγεται να μην έχεις στο κεφάλι σου λέξεις,
και ας χρειάζεται πολύ να βλακέψεις.
Αλλά και όταν σού έρχονται χωρίς να θες,
να ρέουν σαν εμετός, σαν ποτάμι
από τα έγκατα μιας ρηχότητας αγιασμένης.
και ας χρειάζεται πολύ να βλακέψεις.
Αλλά και όταν σού έρχονται χωρίς να θες,
να ρέουν σαν εμετός, σαν ποτάμι
από τα έγκατα μιας ρηχότητας αγιασμένης.
Σταμάτησαν να μας μιλούν οι φίλοι μας
Σταμάτησαν και τα τραγούδια
Σαν γράμματα σε λαμαρίνα ανάγλυφα
Που τρώει η βροχή και η αλμύρα
Ρουφάει ο Άδης τα γραμμένα
Ρουφά το σίδερο μια φοβερή ιστορία
Γλώσσα, ξέρω τι είσαι.
Το πετσί μου γυρισμένο ανάποδα να το βλέπει όλος ο κόσμος.
Αυτό που μου απαγορεύει να απομακρύνομαι από τους ανθρώπους.
Αυτό που με αναγκάζει να ταυτίζομαι με εμένα.
Η προσπάθεια αποφέρει καρπούς
Μία σελίδα σαν κι αυτή
Μια κίνηση απότομη στην κεφαλή μου
Και άλλους φανταστικούς σκοπούς
Δεν είμαι ικανή να θρέψω.
Απώλεια
Μας έκανε ένα μόνο
καλό ο πόλεμος αυτός.
Αναγκάσαμε τον
εαυτό μας να τοποθετηθεί:
είναι με τους
νικητές ή με τους χαμένους;
Τα άλλα, όλα,
ήταν μια φρίκη.
Γιατί πόλεμος δεν είναι η μάχη,
όταν το αίμα βράζει και σε κρατά ζεστό,
αλλά το σύνθημα
για την οπισθοχώρηση.
Έπειτα η πορεία
πεζή σε απότομους δρόμους.
Ο φίλος που τον
κουβαλάς κουτσό -και είσαι και εσύ σακατεμένος,
που δε λέει να
κατέβει λίγο από το σβέρκο σου για να
ξεκουραστείς
και είναι
φοβισμένος όσο δεν παίρνει.
Ο φίλος με τα
σάπια τραύματα που παρατάς σε κάποιο
απόμερο χωράφι.
Έπειτα ο γυρισμός, ντροπιαστικός στο σπίτι,
ο κόπος, οι
σκοτεινές σκιές και η σιωπή σου.
Οι άνθρωποι του
άλλοτε, που απέσυρες σαν τα παλιά αυτοκίνητα
-ήταν φτιαγμένα
για εκδρομές, όμως χρειαζόσουν κάτι να
οργώνει βράχια.
Και αυτό, που
λίγο λίγο, γίνεσαι ένας άλλος.
Και κυρίως που στο τέλος,
ερωτεύεσαι
ξανά.
