Με μουσική
Συναγαπάν
Είμαστε κάτι παραδόπιστα
ποντίκια
που μόνο ένα χρέος πήραμε
στα σοβαρά,
να φυλάμε τη γούνα μας.
Χρειαζόμαστε μεγαλύτερα
σπίτια
και όσο κάπου ένα σπίτι
μεγαλώνει,
ένα άλλο μικραίνει αλλού.
Όσο εξελίσσεται η πρόοδος
των ανάμεικτων απαιτήσεων,
τόσο κάποιου η ζωή
κολοβώνεται δραματικά.
Τα αγαθά, για τιμωρία μας
που δεν αποφασίσαμε
αν θα είμαστε άγιοι ή
διαβόλοι,
είναι ένα σεντόνι,
που όσο τυλίγεται ο ένας,
ξεσκεπάζει τον άλλον.
Και όπως η μέρα γίνεται μόνο
με ήλιο,
έτσι και η σοφία φωλιάζει
στη ζεστασιά.
Εκείνος που κρυώνει θα κάνει
πάντοτε σαματά.
Ώσπου να σκεπαστεί.
Ώστε η φασαρία δεν έρχεται
από κάπου πολύ μακριά.
Είναι πάντα παρούσα και τα
αυτιά
είναι εκείνα που λειτουργούν
περιστασιακά.
Σηκωθείτε
Και δεν το λέω από άποψη,
αλλά από έλλειψη φαντασίας.
Ας φύγουμε από εδώ.
Δεν κερδίζουμε τίποτα
περιμένοντας ν’ ανθίσουν τα ξερά.
Το λέω και από ανάγκη. Φαντασίας.
Κάπου
υπάρχουν οι παράδεισοι του μυαλού μας,
κάπου
το μυαλό μας θα τους στήσει ξανά.
Μας συνδέουν με τον τόπο
κακοσυντηρημένα σύρματα φθηνά,
και δεν θα μπορέσω για πάντα
να προσποιούμαι απάθεια.
Κλείστε σε βαλιτσάκια τους
θησαυρούς, να δούμε τι χώρο θα πιάσουν.
Όχι πράγματα ολόκληρα, μόνο
λίγη μαγιά.
Κάτι που αφήσαμε πίσω για να
το έχουμε πάντα μαζί.
Και σάμπως τι;
Μια στιγμή που μας γοήτευσε
αυτό που τώρα μας αποκαρδιώνει.
Μια σπουδαία στιγμή, που με
πλούσια ανάσα είπαμε:
είναι όμορφα εδώ.
Με μουσική
Ακούω τη νύχτα στο μαξιλάρι
μου τα βήματα των ληστών.
Όλο και πλησιάζουν,
ο φόβος τους φέρνει πιο
βιαστικά.
Το αίμα μου τους ανοίγει το
δρόμο.
Έρχονται να με κατακλύσουν
και είναι δικοί μου.
Από όσα μου ανήκουν, τίποτε
δεν είναι δικό μου.
Σκορπίζω τις ευλογίες μου
και αντλώ από την ξεραμένη γη
οφέλη αναγκαστικά.
Δύναμη του σαματά, αγωνία
τεντωμένη
από το μάτι στο αυτί, πολλά
άναρθρα λόγια,
καμιά συμβουλή.
Μυαλό μου, έρωτά μου
θνησιγενή,
είναι φορτίο η εμμονή μου σε
σένα.
Δε βρίσκω διέξοδο φωτεινή,
μια λεωφόρο βεβαιοτήτων
ή ένα κοπάδι άλογα να
κατεβαίνει με φόρα από το βουνό.
Δε βρίσκω, δε ψάχνω, δεν καρτερώ.
Σε καβαλώ σαν ιππότης και
έχω αρπάξει ένα ακόντιο βαρύ.
Μαζί να συναντήσουμε
καταπρόσωπο τους ληστές,
να τους καρφώσουμε στην
κοιλιά.
Να γίνει η μουσική μου κάποια
«χλατς χλουτς»
καθώς θα ξεχειλίζουν τα
σπλάχνα τους
και ύστερα μια παύση μακρά.
Εικόνα για το αποκοίμισμα
Φορτωμένα δέντρα με καρπούς
που έχουν στόματα και βυζιά.
Πάπλωμα από πεσμένα φύλλα
και μία ζούγκλα καθαρή από ζουζούνια.
Σεντόνια παιδικού κρεβατιού, βραχνή φωνή μιας Μάγισσας
που μαγειρεύει.
Μαγικά.
Εκκωφαντική έκρηξη και στη
θέση της Μάγισσας η Νέα Υόρκη.
Όμορφοι άνθρωποι, πολλές
Κατερίνες με παραλλαγμένη όψη.
Παιχνίδια στο δρόμο και δροσερή
μουσική.
Βαρύ ηλιοβασίλεμα, ένα
απαγορευμένο χάπι, ένα σάλι-
αγκαλιά, μια Τσιριγώτικη
ακρογιαλιά.
Οι άλλοι, ο χώρος που πιάνω,
οι φωνές,
οι σπάγκοι από το στόμα στο
αυτί.
Αγγίγματα από εκείνους που
δε θέλω να με ακουμπάνε,
deconstruction, ρέκβιεμ, άρνηση προσευχής.
Μυρμήγκια με το μερτικό μου
στα δόντια τους.
Πρόσωπα ονομαστά, γνώριμα
σαν ταμπέλες, ευτραφή σαν κύριοι ρόλοι.
Νερό,
κάτι σαν καζανάκι,
χέρι που χαιρετά με τα μάτια
κλειστά:
Φίλα
μου την αγάπη.
Το Δεκατρία
Έτος Απογνώσεως
13
Χαμηλά, σε μια
γωνιά του πεζοδρομίου, καλυμμένος με χαρτόνια και χρωματιστά κουρέλια, ένας
περίπου άνθρωπος ξεχωρίζει, με τα μούσια του γκρίζες μπούκλες από την απλυσιά.
Μία Αγγλιδούλα
τον τραβά φωτογραφία κι εκείνος ξεσκεπάζει ξεκαρδισμένος τα μαυρισμένα του
αρχίδια. Έχουν πάψει να καυλώνουν από το ’89.
(Δεν εξυπηρετεί
η χρονολογία και τον σκεπάζουμε με ένα «post-it», σημειώνοντας «άκυρη
εγγραφή». Συνεχίζουμε στο κέντρο της πόλης προς αναζήτηση.)
Έξω από ένα
κλειστό μαγαζί, στέκεται ένας χοντρός. Χτυπά με το χέρι του τα ρολά για να
σφραγίσουν καλά. Ακόμα, από κεκτημένη ταχύτητα, συνήθεια περιττή, προσπαθεί να
προστατέψει από επιβουλές το κλειστό μαγαζί του. Είναι ντυμένος στο μαύρο. Θα
ψηφίσει και μαύρο. Είναι δυστυχής και δεν το γνωρίζει. Επιμένει να δηλώνει
«άτυχος». Προφανώς και αδικημένος. Έχει το ύφος που ψάχνει όλη τη μέρα η
Αγγλιδούλα: θυμό, απόγνωση, απειλή. Αξιοθρήνητο παράπονο και ικανό αδιέξοδο.
Στήνεται. Το φλας αστράφτει.
Διαιτολόγιο
έτους 2013
Εικοσιτέσσερα
χρόνια μετά την εκτέλεση της μαντάμ Τσαουσέσκου, οι διατροφικές συνήθειες των
πολιτών έχουν καταφέρει να μείνουν εντυπωσιακά ανεπηρέαστες από τη λογοκρισία
και να συνθέτουν ένα ευρύ πεδίο ελεύθερης έκφρασης και αυτοδιάθεσης του λαού.
(Στις διακοπές, τρελαθήκανε στο κλαμπ σάντουιτς με κοτοπουλάκι Κίνας. 1,50 ευρώ
το κιλό.) Προς 1,50 ευρώ προσφέρουν όλη τη διάρκεια του χειμώνα τα McDonalds, ένα πλήρες
γεύμα εξευγενισμένου εξωγήινου. Ανθρωπιστικά. Οι κοιλιές, πλουτς-πλουτς,
αυξήθηκαν φέτος στις παραλίες. Τα μπουτάκια των παιδιών κολυμπούν στο ξύγκι.
Νέα πρότυπα ομορφιάς διαμορφώνονται εκεί όπου η αυτοδιάθεση αρέσκεται να κάνει
έρωτα με τον πρώτο τυχόντα.
Συνταγή της
ημέρας: καραμελάκια κόκα κόλας με παγωτό από βιολογικό αμνοερίφιο ελεγχόμενης
στάθμευσης.
Το έπος του ’13
Στο χακί,
αδερφοί. Οδηγοί, δάσκαλοι, γιατροί. Και όσα παιδιά θα μεγαλώσουν στο εξής,
δίχως να το διαλέξουν και ό,τι και να διαλέξουν, θα γίνουν σίγουρα φανταράκια.
Ο κίνδυνος είχε γιγαντωθεί.
Η πατρίδα μετρούσε πληγωμένη τις ατέλειωτες απώλειες. Καθημερινοί ήρωες
συμμετείχαν στο κυνήγι των τρωκτικών. Η αρρώστια, όπως επέσκηψε τότε, είχε όλες
τις αποχρώσεις των φυλών της Ανατολής, του Νότου, του Βορρά και της Δύσης. Στα πελώρια
στρατόπεδα που στήθηκαν ειδικά για αυτόν τον σκοπό, σωρεύονταν τα πλήθη που
διεγνωσμένα κουβαλούσαν στο αίμα τους το Κακό. Τα τάγματα των Λάθρο- των Όρο-,
των Χρήστο- και των Όμο- κρίθηκαν από τα στρατοδικεία η αιτία της μετάδοσης
της αρρώστιας. Άλλοι από αυτούς πονηρά (υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα) και
άλλοι καταδικασμένοι από την τραγική πνευματική τους υστέρηση -μα για τούτο
καθόλου αθωότεροι-, κέντρισαν την πατρίδα με τον ιό της Απόγνωσης.
Θύρα 13
Αλληλεγγύη, το
όπλο των λαών. Υπό προϋποθέσεις. Ο δικός μας λαός απεχθάνεται τα όπλα· προτιμά
πιο ανώδυνες λύσεις, όπως παγιδοθεσία, αεροψεκασμούς, ιαματική φιλοσοφία,
ψυχοθεραπεία μετά ευθανασίας. Όπου μυρίζει αίμα, στρέφει το βλέμμα του αλλού.
Και η
αλληλεγγύη, όπως και να το κάνουμε, θέλει το αίμα της. Όπερ θα πει: το δικό μου
αίμα αντί του δικού σου. Και οπωσδήποτε, ποιο σώφρον μυαλό θά ‘βρισκε όφελος
στο να ματώνει οικειοθελώς.
Από την άλλη, ο
λαός απεχθάνεται και τα μαθηματικά. Αγνοεί βασικές οικονομικές αρχές και
μεθόδους. Και πως η αιμοδοσία συμφέρει.
13 λέξεις να κοιτάζεις το μέλλον
