Ασκήσεις από το σεμινάριο ποιητικής γραφής με την κ. Λιάνα Σακελλίου.
(Γενάρης-Φλεβάρης του 11, στις εκδ. Gutenberg)
Τα λιμάνια
Αναγκαστικό
ξυπνάει τη θάλασσα
το ανεξερεύνητο καλοκαίρι
Απλώνει τις ώρες του
σαν τα σεντόνια
κι εκείνη τ’ αποστειρώνει.
Γιατί,
διευκολύνει ετούτη η υποδούλωση.
Ετούτη η κυριαρχία
Είναι παραίτηση μέσα στη ζέστη
και εξανεμίζεται
Μία απαίτηση ορθώνεται
καλοκαιρινή
Λέει αντίο στη θάλασσα
Που τα λιμάνια
-όπως τα μίλησε-
διαψεύστηκαν τώρα
Με αναμνήσεις κάτω απ’ τα φώτα
και με γδαρσίματα των κυμάτων
στα σκοτεινά.
Έντγκαρ Ντεγκά:
«Περιμένοντας το Σύνθημα»
Το έχω γεννήσει, χωρίς να ξέρει γιατί
κι ας νομίζει πως ξέρει
- ακόμη να μάθω η ίδια γιατί!
Αν χρειάζεται δικαιολόγηση μια δυνατή ηλιαχτίδα
ή το άκρο στο νήμα της Ύπαρξης που περιμένει
χωρίς αγωνία την απάντηση
(η μόνη του έγνοια, αν θα πάει σωστά τα βήματα απόψε)
Ενώ, στην άλλη άκρη του νήματος, μια ανόητη αγωνία
φυσικά γελοία- πως δε θα δώσω το σύνθημα
ή κάτι θα φταίξει ξανά
και δε θα ληφθεί.
Η πτήση
Αν πούμε
πως επιβιβαστήκαμε
αντί σε μια ζωή, σ’ ένα αεροπλάνο
Η θέση μου θα είναι διαλεγμένη
στο τέλος του διαδρόμου
μόλις απ’ το μικρό παράθυρο να ελέγχω
εμπρός μου το φτερό
μαζί και τον έλικα
αν ξεκόλλησε κάτι,
αν περιστρέφεται
στην αμείωτη ένταση που απαιτείται.
Και το χέρι μου θα σφίγγω
στο βραχίονα, στο κάθισμά μου.
Θα δείχνω τρομαγμένη.
Μεγαλειώδης μέσα μου
η αγωνία θα θεριεύει
όπως θα πάλλει η κοιλιά του κήτους
στα σωθικά του ουρανού.
Θα μου πηγαίνει στο πρόσωπο
πολύ να είμαι ιδρωμένη
και η χλωμάδα
θα με δείχνει σαν πορσελάνη
αγγελική.
Και αν σκύψει η αεροσυνοδός πάνω σε μένα
με τα γαλάζια μάτια, να μου πει
πως με ζητούν οι άντρες
μπροστά στο πιλοτήριο
Εγώ, το ίδιο αγγελικά θα την ακολουθήσω
κι αμίλητη, μ΄ ένα σφιχτό χαμόγελο
τους άντρες θα κοιτώ.
Πόσο ατάραχοι, ασφαλείς κι αναίμακτοι
μετρούν τις μοίρες, χαράζουν πορεία, συνομιλούν
κάθε στιγμή με τη στεριά.
Και αν μού γίνει
κάποτε ετούτη η τιμή
θα πω: χαλάλι μου
τόση εξυπηρέτηση και καλοσύνη.
Για να εξασφαλιστεί η δική μου
μυστηριακή πτήση
καθισμένη
στο τέλος της ουράς.
Βυσσινί
Εγκατάλειψη,
κουρνιασμένη στο αλμυρίκι
Σε απολαμβάνω.
Λάμπει μέσα μου το βυσσινί:
-Εμπιστεύσου με…
λέει και λέει.
Σα θόρυβο σε συγκρατώ
Ω, κόκαλο
στην άκρη των δοντιών μου
Αυτονόητο, μικροσκοπικό
πεταμένο.
(Γενάρης-Φλεβάρης του 11, στις εκδ. Gutenberg)
Τα λιμάνια
Αναγκαστικό
ξυπνάει τη θάλασσα
το ανεξερεύνητο καλοκαίρι
Απλώνει τις ώρες του
σαν τα σεντόνια
κι εκείνη τ’ αποστειρώνει.
Γιατί,
διευκολύνει ετούτη η υποδούλωση.
Ετούτη η κυριαρχία
Είναι παραίτηση μέσα στη ζέστη
και εξανεμίζεται
Μία απαίτηση ορθώνεται
καλοκαιρινή
Λέει αντίο στη θάλασσα
Που τα λιμάνια
-όπως τα μίλησε-
διαψεύστηκαν τώρα
Με αναμνήσεις κάτω απ’ τα φώτα
και με γδαρσίματα των κυμάτων
στα σκοτεινά.
Έντγκαρ Ντεγκά:
«Περιμένοντας το Σύνθημα»
Το έχω γεννήσει, χωρίς να ξέρει γιατί
κι ας νομίζει πως ξέρει
- ακόμη να μάθω η ίδια γιατί!
Αν χρειάζεται δικαιολόγηση μια δυνατή ηλιαχτίδα
ή το άκρο στο νήμα της Ύπαρξης που περιμένει
χωρίς αγωνία την απάντηση
(η μόνη του έγνοια, αν θα πάει σωστά τα βήματα απόψε)
Ενώ, στην άλλη άκρη του νήματος, μια ανόητη αγωνία
φυσικά γελοία- πως δε θα δώσω το σύνθημα
ή κάτι θα φταίξει ξανά
και δε θα ληφθεί.
Η πτήση
Αν πούμε
πως επιβιβαστήκαμε
αντί σε μια ζωή, σ’ ένα αεροπλάνο
Η θέση μου θα είναι διαλεγμένη
στο τέλος του διαδρόμου
μόλις απ’ το μικρό παράθυρο να ελέγχω
εμπρός μου το φτερό
μαζί και τον έλικα
αν ξεκόλλησε κάτι,
αν περιστρέφεται
στην αμείωτη ένταση που απαιτείται.
Και το χέρι μου θα σφίγγω
στο βραχίονα, στο κάθισμά μου.
Θα δείχνω τρομαγμένη.
Μεγαλειώδης μέσα μου
η αγωνία θα θεριεύει
όπως θα πάλλει η κοιλιά του κήτους
στα σωθικά του ουρανού.
Θα μου πηγαίνει στο πρόσωπο
πολύ να είμαι ιδρωμένη
και η χλωμάδα
θα με δείχνει σαν πορσελάνη
αγγελική.
Και αν σκύψει η αεροσυνοδός πάνω σε μένα
με τα γαλάζια μάτια, να μου πει
πως με ζητούν οι άντρες
μπροστά στο πιλοτήριο
Εγώ, το ίδιο αγγελικά θα την ακολουθήσω
κι αμίλητη, μ΄ ένα σφιχτό χαμόγελο
τους άντρες θα κοιτώ.
Πόσο ατάραχοι, ασφαλείς κι αναίμακτοι
μετρούν τις μοίρες, χαράζουν πορεία, συνομιλούν
κάθε στιγμή με τη στεριά.
Και αν μού γίνει
κάποτε ετούτη η τιμή
θα πω: χαλάλι μου
τόση εξυπηρέτηση και καλοσύνη.
Για να εξασφαλιστεί η δική μου
μυστηριακή πτήση
καθισμένη
στο τέλος της ουράς.
Βυσσινί
Εγκατάλειψη,
κουρνιασμένη στο αλμυρίκι
Σε απολαμβάνω.
Λάμπει μέσα μου το βυσσινί:
-Εμπιστεύσου με…
λέει και λέει.
Σα θόρυβο σε συγκρατώ
Ω, κόκαλο
στην άκρη των δοντιών μου
Αυτονόητο, μικροσκοπικό
πεταμένο.
