Recitativo 2009


  1.  



     Ακουμπώ τα χέρια μου επάνω στην πέτρα 
    για να πιστέψω στο ανεπίστροφο.
    Γιατί το αίμα της ταξίδεψε 
    για εκεί που επεθύμησε. 
    Στους δρόμους των ονείρων 
    όπου γυρνούν σαν πλανεμένοι οι θαρρετοί.
    Κι εγώ απόμεινα σε τούτη την πλευρά της 
    για να με βρέχουν οι ατσάλινες 
    σταγόνες της βροχής.


  2.

    i.


    Και ποιους αγαπημένους 
    να θυμάσαι;
    Αν ν' αγαπάς 
    θυμάσαι τώρα.


  3.


    ii.


    Δεν μιλάνε τέτοιες ώρες. 

    Αγκαλιάζονται.
    Και η θάλασσα βρέχει τους αστραγάλους 
    και μια μουσική που νιώθεται 
    παρηγορεί με το πινέλο 
    τις τρικυμισμένες φωνές 
    όσων πνιγήκαν. 




    iii.


  4. Ο αγαπημένος μου 
    είναι χειμώνας
    κι εγώ ένα κλαδί 
    γυμνωμένο απ' το κρύο.

  5.  


    Kαληνύχτα κι εσένα
    ριγμένο μου ρούχο.
    Το γυμνό μου απόψε 
    θα εκτεθεί 
    στις πνοές της σκιάς 
    και τις σκνίπες.
    Καληνύχτισε εκ μέρους μου 
    τα σκουλήκια τη σκόνη 
    και την ολότελα ξεχασμένη 
    κάτω απ' το κρεβάτι μου
    κάλτσα.




  6.
    2009
    Σταμάτησε λίγο.
    Το φεγγάρι μας ακολούθησε όλο το δρόμο.
    Είναι καιρός να το πάρουμε στην παρέα μας.
    Γύρισε πίσω και πες του να πλησιάσει.
    Θα το βάλω να καθίσει ανάμεσα.
    Σε σένα και σε μένα.
    .
    1984
    Άγριο, άγριο που φαίνεται το δάσος.
    Όταν φωτίζεται, πόσο σκουραίνει το πράσινο.
    Σιγή, σταλαγματιές από κοντές αναπνοές.
    Τα λαγουδάκια και οι ζουρίδες.
    Ο θόρυβος της μηχανής του οικογενειακού Βολξ Βάγγεν.
    Κάνει περισσότερο χειμώνα όταν νυχτώνει στις ερημιές.
    Με συννεφιές του λύκου και πατινάζ στις θάλασσες.
    Συντροφιά, ναι συντροφιά ολοκέντητη.
    Η ερημιά μας.


  7.
    .
    Τον βρήκα πεσμένο δίπλα στην πόρτα και τονε μάζεψα. 
    Ανάθεμα.
    Με ενοχλεί να υποκύπτω στις ανθρωπιστικές παρορμήσεις μου.
    Τον πέταξα πίσω εκεί που τον βρήκα
    -λίγο πιο πέρα
    για να μπορώ να διαβαίνω ελεύθερα 
    έξω απ' την πόρτα του 
    όπου διαμένω.


  8.
    ΄


    Τόσο πέλαγο χαρισμένο στα μάτια μου 
    πήγε χαμένο. γίνεται, ναι
    να κάθεσαι μπροστά στη θάλασσα
    και να μην είσαι καθισμένη μπροστά της
    την κρατώ στη ματιά μου σα λατρεμένη πριγκίπισσα 
    πεταμένη σε ανώφελα χέρια 
    κάποτε -λίγο να σπάσουν τα βελούδινα χρώματα-
    της μιλώ με κουβέντες που ματαιώθηκαν
    (αυτό σε κάτι θυμίζει τον τρόπο που χαϊδεύουν 
    τα σώματα οι αξιότεροι εραστές)
    πρωτίστως τις ώρες που κατεβαίνει στους ώμους 
    σαν ένα σάλι ψυχρό, η δερμάτινη ερημιά μου


  9.  



    Γελά και πέφτουν απ' τα μάτια του 
    κορδέλες σαν καρναβάλι κάτω 
    στα βρώμικα πλακόστρωτα της πόλης.
    Παραμονεύει η δυστυχισμένη λέαινα 
    το ποτάμι που χύνεται πίσω του. 
    Ορμά κατά πάνω του χαρακτηριστικά. 
    Τον εξαλείφει. 
    Γλιστρά στις ζωηρές κορδέλες και παραπατά. 
    Σηκώστε την.


    .



  10.

    Τούτα τα βράχια εγώ
    θα τα σκαλίσω κήπο
    Μονάχα δέστε μου τα μάτια
    Δεν το μπορώ της γης
    το βλέμμα όταν ματώνει



  11. έχει ραγίσει στα βαθιά μου
    ο Θεός
    σε αμέτρητες μικρές
    φωτιές
    μικρούς
    αμέτρητους
    θεούς
    ασυνταίριαστους
    νηπίους
    ε-
    ξου-
    θε-
    νω-
    τι-
    κούς







  13. Απολιθώματα
    Κι αποτυπώματα πρωτογόνων

    Η παλάμη, το αυγό, το θεριό
    Η παλάμη που αγνοείται
    Το θεριό μου 
    Θα σκότωνα ένα θεσπέσιο θεριό
    Ζωγραφισμένο με κόκκινο
    Και μαύρο πηχτό 
    Το θεριό αποτύπωμα
    Τίποτα 
    Η σπηλιά μου περίκλειστο
    Σκοτωμένο μελάνι
    Αυγό ορφανό

     Πρώιμο θηλαστικό
    Θάμβος μου πρώιμο
    Έχει πετρώσει
    Εκθαμβωτικό

    Πετρωμένη παλάμη
    Αγνοείσαι

    Απαυγαστήρας παλάμη
    Σ΄αράγιστο χαραγμένη
    Αυγό


  14.

     

    .
    .
    Έτοιμο να κλείσει την πόρτα της φωλιάς
    Το νεαρό μυρμήγκι κοιτά με αγωνία
    Πότε θα φανούν τ' αδέρφια του
    Με τον τζίτζικα στη ράχη
    .


    .


  15.

    τ

    <.>
    Το σώμα μου είναι ναός
    Γι' αυτό και περιφέρω τακτικά το δίσκο μου
    Για ν' αφήσει ο καθένας ό,τι μπορεί 
    Σε κοπλιμέντο
    <.>
    Πολλάκις σου απέστειλα
    εγκάρδιες αιτήσεις
    σα συννεφάκια άϋλα
    φτερουγίζοντας στα ουράνια

     Τόσες τουφίτσες σύννεφο
    παράκλησης γαλάζιο
    χάθηκαν στον ουρανό
    σα μπουρμπουλήθρες πνιγομένου
    απ' το βυθό στην επιφάνεια
    *Σαπούνια του Αράπη.


  16.

     
    Η μελαγχολία τελευταία
    άνοιξε παρτίδες με το πιάνο.
    Τους αρέσει τ’ απογεύματα
    να παίζουν κρυφτό μες στις κουρτίνες
    κι αργότερα να κυνηγιούνται γύρω απ’ το φως.
    Κι ενώ βαθιά μου το σκοτάδι γιγαντώνει
    και στα μαύρα πλήκτρα η ζωή μου ακροβατεί
    κάνω μια παύση και χαμογελώ
    μ’ αυτό το κατά λάθος προξενιό 



     *Prelude in E-Minor (op.28 no. 4)


  17.

     


     I.
    Τα καλοκαιρινά ποδήλατα
    Γελάνε με τ’ απλωμένα μας κουρέλια
    Πόσο σ’ εκείνα τούς ταιριάζει το γιορτινό μας δείλι
    Θα έρθει κάποτε ο χειμώνας
    Ή θα μείνει ασκέπαστη η λερωμένη μας αυλή;
    II.
    Δε με αγάπησε ποτέ το καλοκαίρι
    Ήταν που ζήλευε στο πρόσωπό μου το σκοτάδι
    Μα ούτε το αγάπησα κι εγώ
    Με το λευκό του φως να με τυφλώνει


    III.
    Εγώ δεν ξέρω τι θα πει
    Η λέξη διακοπές
    Εν γένει, δε γνωρίζω
    Για πράγματα φτιαγμένα να τελειώνουν
    Μου φαίνονται παράλογα
    Και περιμένω υπομονετικά τους άλλους να επιστρέψουν
    Σα να περίμενα τον άντρα μου
    Να μαζευτεί απ’ τις πουτάνες

Εγγραφή σε: Σχόλια (Atom)