Περισσότερο πεθύμησα τη συντροφιά σου
Τ’ απίστευτα παραμύθια με το λύκο
Τον πορτοκαλί, το μπλε, το γκρίζο.
Τη σκιά σου τα βράδια
Στον τοίχο του κρεβατιού σου,
Τα βαρυμένα σου βλέφαρα
Όταν αρνιόνταν να κλείσουν,
Και τελικά την παραίτηση
Με το -από άλλους άφταστο
Δικό σου: "τα-λι-νί-τα"
Ίσως να κόντεψε η ώρα
Για υποσχέσεις ιερές
Λόγια μεγάλα και αληθινά:
Ό,τι κι αν σού ‘τυχα, συγγνώμη
Για σένα θα 'μαι πάντα η μαμά.
8/2002
Με έχει φέρει κάποτε και σε πραγματικά δύσκολη θέση:
όταν τριών χρονών με ρώτησε τι σημαίνει θάνατος
και στο καπάκι αν υπάρχει ο θεός.
Αργότερα, στα ίσια: μαμά, τι ψήφισες στις εκλογές;
Αλλά τ' αποκορύφωμα ήταν το μεσημέρι, μ' ένα βιβλίο ποίησης στο παιδικό του χέρι: για τι μιλάει αυτό;
2/2010
