"Τι είμαστε δα;
Ένα συνεχές ο κόσμος,
ένα πρώην ολόκληρο."
Έγινα η χωματένια άμμος που ξάπλωσε πάνω στην Έρημο.
Περιμένοντας τα βαθιά σου βήματα να με χαράξουν
αποκοιμήθηκα.
Ένας και μόνο άνεμος, ενός μονάχα πύρινου απογεύματος
έφτασε να σβήσει το πέρασμά σου.
έφτασε να σβήσει το πέρασμά σου.
Όταν άνοιξα πάλι τα μάτια
πλημμύρισαν Ουρανό -καστανό και γαλάζιο
πλημμύρισαν Ουρανό -καστανό και γαλάζιο
φωτισμένο από το δέρμα μου,
που καμμιά ρυτίδα δεν έφερε πλέον,
που καμμιά ρυτίδα δεν έφερε πλέον,
κανένα ίχνος από τα βαθιά σου πατήματα.
Τι να με είχες χαράξει;
Τί να απλώθηκα πάλι σκόνη-
σεντόνι απέραντο και με τον Ουρανό
Ενωμένο;